Για τον Άρη Βελουχιώτη

 Στις 15 Μαΐου 1945 ο Άρης ήρθε στο χωριό μου Σταγιάδες. Με ειδο­ποιούν ότι ήρθαν αντάρτες και σε ζητούν. Εγώ αμφέβαλα μή­πως καμιά πλε­κτάνη. Από φράχτη σε φράχτη επιφυλακτικά πλησίασα. Ήταν στην πλατεία. Έδειχναν για αντάρτες. Τους πλησίασα κοντά, με είδαν μου λεν:

-Έλα μην φοβάσαι.

Συναντηθήκαμε, με πιάνει ο Άρης από το χέρι δεν τον γνώρισα.

- Καλά μου λέει, δεν με γνωρίζεις;

Του λέω δεν σας γνωρίζω.

- Ο Άρης είμαι.

- Αρχηγέ μου, με συγχωρείς είστε ξυρισμένος γι' αυτό δεν σας γνω­ρίζω.

Είχε 30 παλικάρια διαλεγμένα ένα, ένα. Μου λέει:

- Θα μπορέσουμε να δώσουμε τα παιδιά να φάνε τίποτε; Είμαστε νη­στικοί.

Βγήκαν χωριανοί, συγκέντρωσαν ψωμί, τυρί ότι μπόρεσαν. Συναγω­νιστή Μήτσιο θα βρούμε έναν άνθρωπο να ειδοποιήσουμε το Ζαραλή να έρθει εδώ.

 Του λέγω:

- Αρχηγέ μου είναι δύσκολα να βρούμε, γιατί έπειτα από αυτά που ακούν άρχισαν να μην μας πλησιάζουν και εμάς.

- Τον ειδοποίησα εγώ αλλά δεν ξέρω αν του το πουν.

Εκεί που τα λέγαμε να και ο Ζαραλής.

Του λέγει σου είπαν;

- Ναι, λέγει ο Ζαραλής.

Μας παίρνει και καθόμαστε στα σκαλιά του σχολείου. Μας είπε ότι ο αγώ­νας προδόθηκε από την ηγεσία, Σιάντος κ.λ.π. Ο λαός και οι αγω­νιστές θα χτυπηθούν άσχημα. Πολλούς θα μας σκοτώσουν. Θα γεμί­σουν φυλακές και θα ατιμάσουν τις γυναίκες μας, τα κορίτσια μας.

 Η Ελλάδα έπεσε στο δυτικό μπλοκ. Ο χειρισμός κακός και προδοτι­κός. Πρώτον συμφωνία του Λιβάνου για κυβέρνηση εθνικής ενότη­τας. Εθνική προδοσία, παρά τις αντιρρήσεις μου να μην πηγαίνουμε στο Λίβανο, να έρ­θουν αυτοί εδώ. Εμείς είμαστε στην Ελλάδα πολε­μάμε και σκοτωνόμαστε. Δεν εισακούστηκα, το έκαμαν. Εφόσον τους τύλιξαν υπέγραψαν την κατα­δίκη του Ελληνικού λαού. Υπογράψαμε να είναι προστάτες τα συμμαχικά στρατεύματα, δηλαδή όποιο εκ των δύο αντιμαχόμενων παρατάξεων δηλαδή ΕΑΜ ΕΛΑΣ - Ζέρβα ΕΔΕΣ ή ταξιαρχία Ρίμινι έρθουν σε ρήξη θα επέμβουν τα συμμαχικά στρα­τεύματα. Δώσαμε το δικαίωμα στους Άγγλους να ρυθμί­σουν τα δικά μας προβλήματα και ερωτώ ποιόν θα βοηθούσαν οι Άγγλοι; προφα­νώς τον Γλίξμπουργκ και τα τάγματα ασφαλείας του Ζέρβα κ.λ.π.

Έγιναν τα Δεκεμβριανά εμένα με τον Σαράφη μας έστειλαν στο Μέ­τσοβο να χτυπήσουμε το Ζέρβα. Δεν μας κράτησαν στην Αθήνα. Εάν ήμουν εγώ και ο Σαράφης στην Αθήνα για τρεις μέρες θα την κατα­λαμβάναμε την Αθήνα.

Τρίτο, έγινε η άλλη προδοσία στη «Βάρκιζα» για την παράδοση των όπλων. Συμφώνησαν, οι μεν ηθικοί αυτουργοί αμνηστεύονται, θα δι­κάζονται οι φυ­σικοί αυτουργοί. Βγάλανε τον εαυτό τους ως υπεύθυνοι και τα ρίξανε στους εκτελούντες εντολές ή διαταγές. Επειδή όλα αυτά που έγιναν εγώ σαν Άρης δεν τα δέχτηκα και ούτε παρέδωσα τα όπλα μου, για τον λόγο αυτόν πρέπει τώρα προτού οργανωθούν και μας επιστρατεύσουν τα παιδιά μας, να οργα­νωθούμε τώρα που έχουμε οπλισμό προτού μας τον πάρουν. Αυτοί που γνω­ρίζουν που τα έχουμε θα τα παραδώσουν έπειτα από βασανιστήρια ή να φα­νούν πως είναι με αυτούς. Λοιπόν σας τα εξήγησα όλα ένα, ένα. Περιμένω το Ζαχα­ριάδη αν και αυτός δε νομίζω πως θα  συμφωνήσει με αυτούς. Ήρθα από εδώ αν θέλετε να με ακολουθήσετε να οργανώσουμε το νέο αντάρτικο τώρα που είναι ακόμη ανοργάνωτοι. Πείτε μου τι θα απο­φασίσετε, ώστε να καθορίσουμε τους τομείς για να αναλάβετε την οργάνωση. Αν έρθετε θα φύγουμε μαζί. Να οργανώσουμε το δίκτυο, το αρχηγείο και μετά θα πάρει ο καθένας τον τομέα του.

Ο Ζαραλής κοιτούσε εμένα κι εγώ τον Ζαραλή. Η απόφαση πάρθηκε να ακο­λουθήσουμε. Ξεκινήσαμε με κατεύθυνση προς τα βουνά της Πίνδου. Βαδί­σαμε περί τις τρεις ώρες. Φτάσαμε στο βουνό Βίγλα σύ­νορα Πριόνια - Κα­ταφύγη Γρεβενών και Κακοπλευρίου. Καθίσαμε να ξεκουραστούμε όταν ακούμε μία φωνή, Ράπτη, Ράπτη! Έκαμε έναν μορφασμό ο Άρης, δεν μπορώ να τον περιγράψω.

- Έφτασαν τα καθάρματα.

Αυτοί συνέχιζαν να φωνάζουν το δικό μου όνομα όχι του Ζαραλή.

- Πήγαινε να δούμε τι θα σου πουν. 

Αυτοί δεν πλησίασαν τον Άρη να του πουν. Έμειναν περί τα 150 μέ­τρα μα­κριά. Πήγα βλέπω τον δάσκαλο Μπλούτσο από το Καστράκι, τον άλλον δεν τον γνώρισα, μάλλον ήταν ξένος. Μου λέγει ο Μπλού­τσος:

- Που πάτε;

Του είπα πως πέρασε ο Άρης κ.λ.π.

- Καλά δεν το γνωρίζεις πως ο Άρης δεν πειθάρχησε στην απόφαση του κόμματος και κάμει του κεφαλιού του; Γυρίστε πίσω πάρε τον Ζαραλή διότι θα πάτε χαμένοι. Ο Άρης είναι αποκηρυγμένος. Μην το λες ότι αποκηρύ­χτηκε μπορεί αυτήν την στιγμή να αυτοκτονήσει. Εσύ θα τους πεις μόνον ότι θα αγωνιστούμε ειρηνικά πολιτικά όχι με ένο­πλο αγώνα.

Γύρισα στον Άρη.

- Τι σου είπαν;

- Αρχηγέ, μου είπαν πως δε θα κάνουμε ένοπλο αγώνα, αλλά αγώνα ειρη­νικό.

- Καλά φύγετε είπε, καταστενοχωρημένος.

Μου είχε πει ο Μπλούτσος, πες του άμα θέλει να πάει στο Μπούλκης στην Σερβία εκεί που είναι και άλλοι πολλοί δικοί μας. Του λέγω κι εγώ με το πολύ μυαλό,

- Αρχηγέ μου δεν πάμε και ’μείς στο Μπούλκης που είναι κι άλλοι;

Τι ήταν αυτό που του είπα αγρίεψε και μου λέγει.

- Στο Μπούλκης πηγαίνουν οι προδότες, ο Άρης θα πεθάνει στην Ε Λ Λ Α Δ Α....... Φύγετε, φύγετε ...

Σηκωνόμαστε με τον Ζαραλή να φύγουμε. Ο Μπλούτσος με τον άλλον εξα­φανίστηκαν, δεν μας περίμεναν. Εμείς όπως καταλάβαμε φοβήθη­καν από τις φωνές του Άρη.

Αυτή είναι η πραγματικότητα του Άρη και όχι αυτή που γράφουν πως ο Άρης πέρασε τα Τρίκαλα και κατευθύνθηκε προς το Κόζιακα.

 Ο Άρης σκοτώθηκε ή αυτοκτόνησε, δε γνωρίζω. Γνωρίζω πως το πρώτο παλικάρι της ΕΛΛΑΔΟΣ δολοφονήθηκε, αλλά από ποιους, βγάλτε μόνοι σας το συμπέρασμα.

Ο Δάσκαλος Χρ. Μπλούτσος ήταν γραμματεύς του Κομμουνιστικού Κόμμα­τος επαρχία Καλ/κας.

Καπετάν Τσάκαλος (Δημήτριος Ράπτης)